De adamiet, Moor Piet de

Gebogen over een biografie van Jorge Luis Borges zit een man in café New York in Boedapest. Lezen doet hij niet echt want het leven van Borges zet hem aan tot mijmering over zijn eigen leven. Met bitterheid denkt hij terug aan zijn jeugd en zijn ouders die hem als een adamiet behandelden: ‘… want als Adam, de enige mens die volwassen is geboren en nooit werd opgevoed, werd ik behandeld van kindsbeen af.’ De liefdeloosheid van zijn ouders en de jaloezie jegens zijn broer, die altijd voorgetrokken werd, komen hem weer voor de geest. Langzaam breken vage beelden uit zijn vroege jeugd door: herinneringen aan een gebeurtenis die al die tijd ‘het centrum van zijn bewustzijn vormde maar tegelijk taboe was, zelfs voor een onschuldige toespeling’. De man moet toegeven dat zijn ouders hem hebben gemaakt tot een eenzaam en tragisch monster, want: ‘Nog meer dan voor de misdaden die ik op mijn geweten had straften ze me voor de misdaden die ik nog moest begaan.’ Net als De Moors romandebuut Hotel Silesia zit De adamiet vol literaire verwijzingen en toespelingen. Het is een trefzeker en in heldere stijl geschreven kleine roman over een man die de wereldliteratuur als enige referentie heeft om het wankele evenwicht in de wereld van alledag te kunnen bewaren.