Post uit de vergetelheid, Vlaskamp Bennie

Brieven en kaarten uit getto's en nazi-kampen

Brieven en kaarten uit getto’s en nazi-kampen.

Het postkantoor in de geïsoleerde getto’s is de enige officiële instantie die voor een verbinding met de buitenwereld kan zorgen. De Duitse autoriteiten staan echter niet in alle getto’s een postkantoor toe. Individuele Joden mogen er bovendien geen gebruik van maken. De post wordt verstuurd en gedistribueerd via de Joodse Raad in het getto. De postverzending wordt vaak verstoord door toedoen van de bezetter.
Gedeporteerde Joden worden gedwongen te schrijven dat ze zich in een werkkamp bevinden en dat het hen goed gaat. Bezoek aan gevangenen in concentratiekampen is niet toegestaan. Correspondentie is de enige manier voor de gevangenen om te communiceren met hun relaties. Op de brieven, briefkaarten en enveloppen staan veelal voorgedrukte regels. Het aantal brieven dat verzonden of ontvangen mag worden, verschilt van kamp tot kamp. Ten behoeve van de censuur moet de post in de Duitse taal geschreven worden en een beperkt aantal regels tellen. Alleen eenvoudige informatie betreffende gezondheid en dagelijks leven komen door de censuur. Joden en Sovjet-gevangenen is het meestal niet geoorloofd brieven te schrijven.
Er zijn miljoenen brieven uit en naar de kampen gestuurd, maar er zijn er zeer weinig bewaard gebleven. Ieder poststuk dat er nog is, is daarom een waardevol historisch document, dat het persoonlijk lot van een gevangene vertegenwoordigt.

Geïllustreerd met afbeeldingen van kaarten, brieven, enveloppen en briefkaarten. Het boek vloeit voort uit de reizende tentoonstelling ‘Post uit de vergetelheid’, die in 2009 van start ging in Kamp Westerbork.

Auteur Bennie Vlaskamp is bestuurslid van Stichting Sobibor. De tentoonstelling en het boek bevat vrijwel uitsluitend materiaal (poststukken) uit zijn privé-collectie.



‘Mijn lieveling! Het gaat goed met mij. Maak me echter zorgen om jou. Kerstavond zal ik alleen doorbrengen, opdat niemand mij in mijn gedachten aan jou en Eva stoort. Met heel mijn wezen bij jou, Talka.’

‘Lieve ouders, Ik ben hier in een werkkamp, en werk in de wasserij. Met mij gaat alles goed. Het eten is hier goed. Er zijn hier Nederlanders, Fransen, Polen en Russen. Ik heb ook veel vrienden. Lieve ouders, schrijf snel terug, groeten en kussen, jullie dochter Elly L. Herschel. Groeten aan alle vrienden.’